Stan zero

Upudrowane rokoko, które szumnie się prezentując, jednocześnie skrywa pod obfitymi strojami i makijażem mankamenty urody wynikające z nieprawidłowych praktyk higieny i trybu życia to wyjątkowo trafna metafora kondycji człowieka – także dziś. Rokoko chowa się za koronką, muszlą i złotem.
A za czym – współczesność?
Zapraszając na performans zamykający wystawę rokoka, wyszliśmy od idei finisażu jako „rozcharakteryzowania” pewnej muzealnej przestrzeni i przywrócenia jej niejako do „stanu zero”.
Rokoko to bardzo niecodzienny gość w Muzeum Sztuki Współczesnej, chcieliśmy więc wizualnie scharakteryzować obie te estetyki i pokazać przejście między nimi – z rokoka z powrotem do muzealnej, współczesnej bieli. Specyficzna pruderia rokoka, która pod licznymi maskami skrywa różne pokrętne niekiedy praktyki moralne, została przed widzem – dosłownie i metaforycznie – rozebrana. Do bielizny, do bieli, do człowieka. Do współczesności – która ma także, jak wiemy, swoje rytuały ukrycia.

performerzy: Monika Ćma, Ika Dac, Elżbieta Dudź, Anna Lorenc, Maciej Makosch, Katarzyna Mazurkiewicz, Justyna Oleksy

gościnnie: Bartłomiej Bednarz

koncepcja, reżyseria: Justyna Oleksy

reżyseria ruchu: Magdalena Górnicka-Jottard

kostiumy: Dominika Chochołowska-Bocian (koncepcja, wykonanie), Maciej Makosch (koncepcja)

wiolonczela barokowa: Justyna Knapczyk |
wybrzmiały: Jan Sebastian Bach – I Suita wiolonczelowa G-dur: Preludium i Menuet,
wariacje na temat Lanzettiego,
Improwizacja „Stan zero”

rokokowy make-up: Żaklina Małolepsza, asysta: Emilia Cendrowska

produkcja performansu: Zespół Produkcji Wystaw MNWr

nagłośnienie: Wojciech Olszewski

montażyści scenografii: Mirosław Gaj, Ryszard Lech, Wojciech Olszewski, Andrzej Służyński

zdjęcia, montaż filmu: Kiki